Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

H ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΠΑΤΗ - Μέρος 3ο


4. Διήγησις

Η εξαπάτηση για το Θεό είναι τελείως εντάξει. Πιο πρόσφατα, ο Μαρτίνος Λούθηρος συμφώνησε ότι οι Προτεστάντες σκέφτηκαν το ίδιο πράγμα όπως και οι Καθολικοί, ότι τα "χρήσιμα" και "πρακτικά" ψέματα χάριν της χριστιανικής εκκλησίας δεν είναι ενάντια στο Θεό —"θα τα δεχόταν". Ο Καρδινάλιος Newman, ακόμα πιο πρόσφατα, αναγνώρισε:

Όταν υπάρχει ένα justa causa, ένα ψεύδος δεν χρειάζεται να είναι ένα ψέμα.
R.GRAVES και J. PODRO, το Ευαγγέλιο του Ναζωραίου αποκατεστημένο 36

Είναι ο λόγος που ο Χριστιανισμός είναι μια θρησκεία του ψεύδους. Και οι Καθολικοί και οι Ορθόδοξοι και οι Γνωστικοί, που παρακινήθηκαν από τις μυθιστοριογραφίες του πνεύματος του ψευδούς καθήκοντος, εφηύραν αυτές τις ιστορίες. Οι μεγάλες τους αφηγήσεις γράφτηκαν χωρίς άλλο σκοπό από το να εξαπατήσουν τους οπαδούς. Σχεδόν καθένας από τους αποστόλους διέθεσε ένα Ευαγγέλιο από κάποια πρόωρη σέκτα. Η καθολική εγκυκλοπαίδεια μας λέει ότι οι πρώτοι επίσκοποι πλαστογράφησαν ακόμη και επιστολές του Ιησού, υποθετικά γραμμένες από τον ίδιο, και υπογεγραμμένες!

Στον τέταρτο αιώνα, ο πάπας ανησύχησε για τη λογοτεχνία που κυκλοφορούσε μεταξύ των πιστών. Συνέταξε έναν κατάλογο με μερικά από τα βιβλία που περιείχαν ένα αποτέλεσμα των Ευαγγελίων που κάθε ένας από τους αποστόλους είχε γράψει, εκτός από τις τυποποιημένες τέσσερις επιστολές και τις πράξεις. Τα κανονικά τέσσερα Ευαγγέλια είναι ακριβώς μια επιλογή από ένα λασπώδες ρεύμα θρυλικής λογοτεχνίας, και "η εκκλησία" της είχε επιτρέψει να κυκλοφορεί ελεύθερη για τουλάχιστον δύο αιώνες —μέχρι το χρόνο του Κωνσταντίνου —προτού να απορριφθεί. Μόνο από τον τέταρτο αιώνα άρχισε η εκκλησία να καταστέλλει τις περίεργες φαντασιώσεις για "την παιδική ηλικία του Ιησού" και τις γραφικές αφηγήσεις "της γένεσης του Ιησού", και τα λοιπά.

"Ο μύλος της παραποίησης των εκκλησιών", όπως ο J Wheless αποκαλεί, δεν περιορίστηκε μόνο στις Γραφές αλλά έφτιαξε για αιώνες μια βιομηχανία κάλπικων λειψάνων, συχνά των πιο παράξενων ειδών. Διάφορες εκκλησίες κατείχαν το μανδύα του Ιησού, που σώθηκε προφανώς ως ενθύμιο από την ευλογημένη παρθένα Μαρία, και τα θραύσματα του αληθινού σταυρού που ήταν τόσα πολλά, που όπως λέει ο Calvin σαρκαστικά, σχημάτιζαν ένα πλήρες φορτίο για ένα καλό πλοίο.

Το σάβανο του Τορίνου είναι μεταξύ τους. Υπήρξαν τουλάχιστον 26 αυθεντικά σάβανα ενταφιασμών που διασκορπίστηκαν σε όλα τα αβαεία της Ευρώπης, από τα οποία το σάβανο του Τορίνου είναι ένα. Είναι ένα από τα λείψανα που κατασκευάζονταν για το κέρδος μιας τοπικής εκκλησίας ή ενός μοναστηριού κατά τη διάρκεια της μέσης εποχής, ακόμα και όταν το σάβανο αποδείχθηκε απομίμηση από έναν επίσκοπο που ανακάλυψε τον καλλιτέχνη( αυτό ελέγχεται από τις πρόσφατες επιστημονικές έρευνες). Το σάβανο του Τορίνου δεν είναι επίσης σύμφωνο με τους ισχυρισμούς του Ευαγγελίου για τον ενταφιασμού του Ιησού, το οποίο αναφέρεται σαφώς σε πολλαπλάσια υφάσματα και μια χωριστή πετσέτα για το πρόσωπό του. Ο αξιοσέβαστος ενταφιασμένος επρόκειτο έπειτα να τυλιχτεί στα υφάσματα όπως μια μούμια. Ίσως ο Ιησούς, ως ληστής, ,αλλά και πάλι αυτό είναι αδύνατο δεδομένου ότι ένας ληστής, θα είχε τυλιχτεί με ένα ακριβό ενιαίο ύφασμα.

Η απόδειξη ότι Χριστός, ο χριστιανικός Θεός, είναι ένας μύθος είναι στα λόγια του πάπα Λέωντα Χ, ο οποίος αναγνωρίζει περιφρονητικά ότι ο Χριστός ήταν ένας μύθος, όταν υποστηρίζεται να έχει πει:

Πόσο κερδοφόρος είναι εκείνος ο μύθος του Χριστού όντας σε μας και την επιχείρησή μας!

Ο ατιμωτικός κατάλογος των γελοιοτήτων και των απατών συνεχίζεται , και πράγματι, είναι πάρα πολύ κερδοφόρος για την εκκλησία. Η εκκλησία υπήρξε πάντα κυρίως για να συσσωρεύσει τον πλούτο για τους ιεράρχες εις βάρος του ανίδεου πιστού. Εάν οι τελευταίοι κάποια στιγμή συνειδητοποιούσαν ότι δεν μπορούν να αγοράσουν τον δρόμο τους για τον ουρανό χωρίς την πληρωμή στους ιερείς, θα σκότωναν όλα τα καθάρματα σε μερικά έτη. Αλλά υπάρχει μικρή πιθανότητα για κάτι τέτοιο!


5. Συνέχεια της απάτης

Η δίωξη των Χριστιανών άνοιξε στους παραχαράκτες μια νέα ευκαιρία. Οι πρώιμη Χριστιανοί θησαύρισαν τη μνήμη τους με τα υπολείμματα των πιο πρώτων μαρτύρων των Εσσαίων και ο μικρότερος αριθμός των ιερέων, των ειρηνιστών και των πολλών απλών κοριτσιών που είχαν πεθάνει χωρίς να αμφισβητήσουν τι τους είχε ειπωθεί σαν ιερή αλήθεια. Η εκκλησία έγινε υπερήφανη για τους μάρτυρες της, τις ζωές τους, τα θαύματα τους και ακόμη και την ευγενή γέννηση ή την υψηλή τους θέση. Μια εντελώς αναληθής λογοτεχνία έτεινε να συναντήσει το χριστιανικό συναίσθημα. Εάν η εκκλησία δεν είχε κανένα μάρτυρα, θα τον κατασκεύαζε αυτή.

Η πλαστή λογοτεχνία που υπήρξε στον τέταρτο αιώνα, είναι ένα μόνο μικρό γεγονός σε σύγκριση με τον ποταμό των πλαστογραφήσεων της μέσης εποχής, αλλά ήταν αρκετά σοβαρό για να δυσφημήσει την εκκλησία. Οι άπιστοι γέλασαν με τους Χριστιανούς επειδή οι ιστορίες των μαρτύρων τους ήταν πλήρεις ιστορικών λαθών και γελοίων διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας. Ο πάπας κατονομάζει τις ιστορίες του Αγίου Γεωργίου —τον προστάτη Άγιο των Βρετανών —τον Άγιο Κήρυκο, και την Αγία Ιουλίτα και λέει ότι γράφτηκαν πιθανώς από τους αιρετικούς. Καθορίζει έναν μεγάλο αριθμό πλαστών εργασιών, και δίνει μια γενική προσοχή στο ότι πολλές άλλες είναι στην κυκλοφορία.

Τυχαία, παρατηρήστε ότι ο πάπας περιλαμβάνει σε αυτόν τον πρώτο "κατάλογο των απαγορευμένων βιβλίων" μια διάσημη πλαστογράφηση, τις επιστολές "του βασιλιά Aβγαρου" στον Ιησού και του Ιησού στο βασιλιά. Ωστόσο, ένας ιερέας της εκκλησίας της Αγγλίας προσπάθησε να επιβάλει αυτές τις πλαστές επιστολές στην ανίδεη κοινότητά του ως σύγχρονη ανακάλυψη!

Αυτός ο κατάλογος καλείται γενικά "κατάλογος των απαγορευμένων βιβλίων", αλλά ο πιστός δεν ήταν "απαγορευμένος", υπό τη σύγχρονη έννοια, να διαβάσει τα βιβλία. Αν και ψεύτικα και παραποιημένα, δεν υπήρξε καμία ποινή για την ανάγνωση τους και οι άνθρωποι όχι μόνο συνέχισαν να τα διαβάζουν, αλλά οι παραχαράκτες έγιναν πιο πολυάσχολοι από ποτέ. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία βυθίζονταν, και ο πολιτισμός της άφηνε τον πλανήτη, εκτός από την Κίνα, για πολλούς αιώνες . Η εγγράμματη μειονότητα στις σκοτεινές εποχές ήταν τόσο πυκνά ανίδεη που οι παραποιήσεις και οι πλαστογραφίες θα μπορούσαν να επιβληθούν ακόμα και πάνω σ' αυτήν. Η ογκώδης συλλογή των ιστοριών των Αγίων και των μαρτύρων, για τους οποίους ο Χριστιανός είναι τόσο υπερήφανος, προέκυψε στο φως της νέας Ευρώπης.

Η Θεία δύναμη που στήριξε την πρόωρη εκκλησία στη σύγκρουση της με τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, και οι λεπτομέρειες για τις οποίες αυτή καυχάται είναι πλαστές. Είναι μια θρησκεία που επιβλήθηκε εν μέρει από τις πιο εκτενείς και τολμηρές παραποιήσεις που γνώρισε ποτέ ο κόσμος .

Από τον έκτο αιώνα μέχρι την Αναγέννηση, αυτή η μάζα της ψευδούς λογοτεχνίας κυκλοφόρησε με ατιμωρησία. Η εκπαιδευμένη μειονότητα του ειδωλολατρικού κόσμου είχε χαμογελάσει με τους μύθους, ενώ τα μορφωμένα άτομα της μέσης εποχής τους δέχτηκαν. Έδωσαν λίγη προσοχή στην ιστορία. Και δεν άξιζε κάποια σκληρή έρευνα για να καθορίσουμε εάν ο Άγιος Γεώργιος είχε παλέψει πραγματικά με ένα δράκο, ή αν ο Άγιος Διονύσιος είχε κουβαλήσει το κεφάλι του στα χέρια του.

Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης οι μελετητές χαμογέλασαν πάλι με αυτά τα πράγματα. Το ίδιο και οι Πάπες, όταν συνέβαινε να είναι μελετητές, το οποίο δεν συνέβαινε συχνά. Δεν πείραζε εφ' όσον σεβάστηκαν ένα πολύτιμο σύνολο παραποιήσεων, εκείνο στο οποίο η δύναμη της Ρώμης ήταν βασισμένη.

Η εκκλησία πήρε στα σοβαρά μερικούς ιστορικούς μελετητές.

Ο συνηθισμένος οπαδός κατηγορεί τους ορθολογιστές κριτικούς για το ξερίζωμα από την πρόωρη ιστορία της εκκλησίας αυτών των εύθραυστων ανθών της ιερότητας και του μαρτυρίου. Η κριτική της παλαιάς και καινής διαθήκης, η ανίχνευση των παραποιήσεων και των παρεμβολών, συχνά έχει διευθυνθεί από τους εκπαιδευμένους θεολόγους.

Ο Bενέδικτος ο XIV ήξερε τα ιερά βιβλία της εκκλησίας και έλεγε ότι η δημοφιλής λογοτεχνία, ήταν πλήρης ψεμάτων που αυτός, όντας τίμιος μελετητής, δεν συμπαθούσε. Ο Βενέδικτος, τέθηκε ενάντια στην ανίδεη και εχθρική ιεροσύνη, μεταρρύθμισε το "μαρτυρολόγιο", αλλά τοποθέτησε στο ράφι μια μεταρρύθμιση της ιερής σύνοψης, με τη σύντομη ζωή ενός Αγίου για κάθε ημέρα.


6. Οι γνήσιες διώξεις

Αυτός είναι ο μύθος των χριστιανικών μαρτύρων της εκκλησίας:

Για περίπου σαράντα έτη μετά το θάνατο του Χριστού, η νέα πίστη είχε διαδοθεί τόσο θριαμβευτικά μέσω του ρωμαϊκού κόσμου που ο αυτοκράτορας Νέρωνα;, στο χρυσό σπίτι του στο υπερώιο Hill, έτρεμε μπροστά της. Όλη η δύναμη της Ρώμης ρίχτηκε επάνω στους οπαδούς του Ιησού. Τα πιο διαβολικά βασανιστήρια επινοήθηκαν για αυτούς, και χιλιάδες, σε κάθε επαρχία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, βρήκαν άγριους θανάτους.

Αλλά το αίμα των μαρτύρων ήταν ο σπόρος του Χριστιανισμού. Είκοσι έτη αργότερα ο Δομιτιανός είδε τη μισημένη θρησκεία στην αυτοκρατορία, και πάλι βγήκε διάταγμα ότι επρόκειτο "να ξεριζωθεί από το πλανήτη. Τριάντα έτη αργότερα είχε αυξηθεί τόσο ως εκ θαύματος, που τα πλήθη ήρθαν μέχρι τα δικαστήρια σε μια ενιαία μακρινή επαρχία της αυτοκρατορίας, και ο Tραϊανός ανανέωσε την αιματηρή προσπάθεια να τους εξοντώσει.

Δέκα φορές σε διακόσια πενήντα έτη οι ισχυρές δυνάμεις, τα μοχθηρά βασανιστήρια και η έχθρα της Ρώμης τέθηκαν σε κίνηση ενάντια σε αυτούς, και τα παρθένα κορίτσια τους ρίχτηκαν στα λιοντάρια και η ντροπή ήταν χειρότερη από το θάνατο και οι μητέρες απομακρύνθηκαν από τα χέρια της αγάπης των συζύγων.

Οι περισσότεροι Χριστιανοί θεωρούν ότι δέκα φορές η Ρωμαϊκή δύναμη αιματοκύλησε τον χριστιανικό κόσμο, και δέκα φορές αυτός σήκωσε και πάλι το περήφανο κεφάλι του στον ουρανό. Ο Νέρωνας προσπάθησε να ξεριζώσει το όνομα του Χριστού και κυνήγησε τους πιστούς "μέσω της κάθε επαρχίας της αυτοκρατορίας". Ο Δομιτιανός κατέβαλε την ίδια προσπάθεια "ξεριζωμού". Κινητήριος δύναμη; Η έμπνευση του διαβόλου, φυσικά. Αποτέλεσμα; Να εμπλουτίσει τον κόσμο με τις εκατοντάδες χιλιάδες των μαρτύρων, των οποίων οι όμορφες ιστορίες φέρνουν ακόμα δάκρυα στα μάτια.

Η ψυχρή ιστορική αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε περισσότερο από δύο, ή κατ' ανώτατο όριο τρεις "γενικές διώξεις". Οι αυστηρότεροι κριτικοί μειώνουν τις διώξεις περαιτέρω. Ο Δέκιος και ο Διοκλητιανός, στον τρίτο και τέταρτο αιώνα, ξεκίνησαν μια γενική δίωξη. Ο Βαλέριος, τον τρίτο αιώνα, έκανε ενδεχομένως το ίδιο πράγμα, με ηπιότερους όρους. Τα υπόλοιπα είναι φανταχτερές ή τοπικές ειδωλολατρικές ταραχές ενάντια στον χριστιανό ιερόσυλο.

Ο παλαιότερος ρωμαϊκός νόμος, ο νόμος των δώδεκα πινάκων, απαγόρευσε στον καθένα να ασκήσει οποιαδήποτε λατρεία που δεν αναγνωρίζονταν τυπικά από το κράτος, αλλά το κράτος ήταν φιλόξενο και αναγνώριζε όλα τα είδη θρησκειών. Ο Χριστιανοί ήταν μισητοί για τρεις κύριους λόγους.

  1. Οι συνεδριάσεις τους ήταν μυστικές και γίνονταν συνήθως τη νύχτα, έτσι καταγράφηκαν ως συνωμοσίες, εν τούτοις συχνά ήταν απλά όργια.
  2. Οι Χριστιανοί μίλησαν περιφρονητικά για τις πεποιθήσεις των Εθνικών και τους επίσημους Θεούς της Ρώμης.
  3. Οι Χριστιανοί ήταν άπιστοι στη Ρώμη, και αρνούνταν τη στρατιωτική θητεία όταν αποδυνάμωνε, και ήταν ενθουσιώδεις γι'αυτή την αδυναμία της ως δήλωση του ερχόμενου τέλους του κόσμου.
Οι σύγχρονοι μελετητές αμφιβάλλουν ότι ο Nέρωνας δίωξε τους Χριστιανούς, το χωρίο στον Τάκιτο που την περιγράφει μισό αιώνα αργότερα, είναι ύποπτο σαν χριστιανική παρεμβολή. Μιλά, όχι μόνο για τον Ιησού που σταυρώθηκε από τον Πόντιο Πιλάτο, αλλά για το μαρτύριο "ενός απέραντου πλήθους" Χριστιανών στη Ρώμη. Ωστόσο, υπήρξαν μόνο μερικές χιλιάδες ,δύο αιώνες αργότερα. Πολλά στοιχεία δείχνουν μια αυστηρή δίωξη, αλλά μάλλον αφορούσε τους Εβραίους, και οι Χριστιανοί πιάστηκαν από αυτήν, δεδομένου ότι πολλοί ήταν Εβραίοι εκ γενετής. Επιπλέον, οποιαδήποτε δίωξη δεν επεκτάθηκε πέρα από την πόλη.

Ο πρώτος μάρτυρας της Νερώνειας δίωξης ήταν ο Άγιος Παυλίνος και στη ζωή του υπάρχει μια αναφορά "στον κυβερνήτη της Τοσκάνης". Ο Μ Tillemont, ένας καθολικός ιερέας που αναθεώρησε τις ζωές των Αγίων, λέει:

Αφήνουμε περιθώριο για περαιτέρω εξέταση εάν υπήρξαν κυβερνήτες της Τοσκάνης υπό τον Νέρωνα.

Ήξερε ότι δεν υπήρχαν. Η ζωή του Παυλίνου, ο Tillemont ολοκληρώνει, είναι άγνωστη αλλά παλιάς εποχής και κάτω από καμία αρχή. Η ζωή του Αγίου Τορπέτου είναι "ένα από τα χειρότερα δείγματα φαντασίας ". Η ζωή του Αγίου Βιτάλις είναι ένα προϊόν του ένατου-αιώνα και "περιέχει περισσότερα λόγια παρά γεγονότα". Ο Αγιος Ουρσίκινος είναι κάτω από ένα σύννεφο, σε μια μοιραία σύγχυση των ονομάτων και ο μύθος είναι άνευ αξίας.

Ο Άγιος Ερμαγόρας στην Ακουηλία "μια πόλη της επαρχίας της Αυστρίας" απορρίπτεται αμέσως σαν λανθασμένος. Η Αγία Θέκλα, που οι καλόγριες διαβάζουν ακόμα με θαυμασμό κοκκινίσματος, ήταν "μια όμορφη και μαθημένη" ειδωλολάτρισσα που προσηλυτίστηκε από τον Παύλο και η σταθερή και τρυφερή συντροφικότητά της ανακούφισε το φορτίο της αποστολής του. Πήρε έναν όρκο παρθενίας και, όταν άρχισε η δίωξη, οι παγανιστές σκέφτηκαν μια σχετική τιμωρία αφαιρώντας όλα τα ενδύματά της προτού να ριχθεί στα λιοντάρια. Λέγεται ,στη ρωμαϊκή ιερή σύνοψη, ότι ήταν ενενήντα χρονών γριά, αλλά ακόμη και τα λιοντάρια, όπως λέει ο Tillemont με ειρωνεία:

Δεν τόλμησαν να παραβιάσουν την παρθενία της ούτε με ένα βλέμμα.

Τα λιοντάρια —που εντυπωσιάστηκαν από τον όρκο της —κάλυψαν τα μάτια τους και γλύψανε τα πόδια της, και ούτε η φωτιά δεν την έκαιγε. Ο Tillemont αποδεικνύει ότι οι πηγές αυτών των ιστοριών είναι απολύτως άνευ αξίας, και ότι, σύμφωνα με τα προηγούμενα έγγραφα, αυτός ο "πρώτος γυναικείος μάρτυρας", όπως η ελληνική εκκλησία την αποκαλεί, πέθανε ειρηνικά στο κρεβάτι της σε μια προχωρημένη ηλικία.

Στον τέταρτο αιώνα, ο Άγιος Αμβρόσιος, επίσκοπος του Μιλάνου, σε μια πικρή σύγκρουση με την αυτοκράτειρα, μια Χριστιανή αλλά οπαδός του Άρειου , καταστρώνει ένα σχέδιο για να αναζωπυρώσει και να στηρίξει τον ζήλο των πιστών. Κατευθύνει οράματα για να σκάψουν στο έδαφος και να βρουν τα πτώματα των Αγίων Γερβάσιου και Προτάσιου. Υποστηριγμένος από το ζήλο των πιστών, ο Αμβρόσιος εξασφάλισε τη νίκη πάνω από την αυτοκράτειρα.

Τα πτώματα ήταν αξιοπρόσεκτου μεγέθους, και ο Tillemont σημειώνει την εξήγηση του Αμβρόσιου, ότι αυτά αποδείχθηκαν τόσο παλαιά όταν οι άνθρωποι ήταν μεγαλύτεροι όπως μας λένε οι γραφές . Ο Αγ. Αυγουστίνος ήταν στο Μιλάνο και μας λέει ότι τα σώματα ήταν "αδιάφθορα", αν και ο Αμβρόσιος έλεγε ότι βρήκε μόνο τα κόκκαλα! Ο Tillemont αποδεικνύει ότι ο Αμβρόσιος μαγείρεψε ολόκληρη την ιστορία.

Ο Αμβρόσιος, που ήταν Χριστιανός περισσότερο από επιλογή σταδιοδρομίας παρά από πεποίθηση, έγραψε μια εργασία αποκαλούμενη de Officiis βασισμένη σε μια εργασία από το ίδιο το όνομα του Κικέρωνα, στο οποίο διαπράττει άλλη μια λεπτότερη απάτη. Ο Χριστιανισμός δεν είχε κανένα ηθικό σύστημα εκτός από μερικά σοφά ρητά που αποδόθηκαν στον Ιησού, αλλά γενικά κοινά στον Ιουδαϊσμού εάν όχι στην ανατολή γενικότερα. Ο Αμβρόσιος πήρε αποτελεσματικά τη Στωϊκή προοπτική και την έβαλε μέσα σε ένα χριστιανικό πλαίσιο ως χριστιανική ηθική. Ο Α.C. Bouqet, συντάκτης ενός βιβλίου για τη συγκριτική θρησκεία, σχολιάζει:

Μέχρι σήμερα, πολλοί μορφωμένοι άνθρωποι, είναι περισσότερο Στωϊκοί παρά Χριστιανοί, χωρίς να το γνωρίζουν.

Οι υποσημειώσεις του Tillemont γρατσουνίζουν τους φωτοστεφάνους των Αγίων και των μαρτύρων στο τέλος κάθε τόμου. "Ο Αγιος Διονύσσιος ο Αεροπαγίτης", η Αγία Δομιτίλα, ο Αγιος Λίνος και ο Αγιος Κλήμεντας είναι όλοι πλαστοί. Στον πρώτο αιώνα της χριστιανικής εποχής, ο Tillemont δεν μπορεί να υποστηρίξει τη φήμη οποιουδήποτε μάρτυρα εκτός από τον Πέτρο και τον Παύλο, τους οποίους δεν τολμά να προκαλέσει. Στο δεύτερο αιώνα, εκφράζει μια σοβαρή αμφιβολία για τις ιστορίες των τεσσάρων από τους πέντε αναφερθέντες μάρτυρες.

Σχετικά με τον Άγιο Καισάριο, ολοκληρώνει: "ο ασφαλέστερος τρόπος είναι να αφεθεί στην αναφορά εκείνων με των οποίων την αγιότητα εξοικειωνόμαστε , αλλά δεν ξέρουμε τίποτα άλλο". Η ιστορία του Αγίου Υάκινθου "μοιάζει με έναν μύθο". Η ζωή της Αγίας Ευδοκίας είναι "τμήμα μιας θλιβερής μυθιστοριογραφίας ...".

Η παράλογη ιστορία του μαρτυρίου του Αγίου Ρωμύλου και ένδεκα χιλιάδων Χριστιανών στρατιωτών, γράφτηκε από τον Έλληνα Μεταφραστή ,τον μέγιστο συγγραφέα των μύθων των μαρτύρων, ο οποίος έζησε τον δέκατο αιώνα. Ο Άγιος Ευόδιος δεν πέθανε σαν μάρτυρας. Η ιστορία του Άγιου Ιγνατίου βρίθει λαθών. Ο Άγιος Ευστάθιος είναι "απλά ένα ρομάντζο". Η Αγία Σοφία είναι ένα αρχείο γεμάτο αναχρονισμούς. Ο Άγιος Ελευθέριος — σε "κανένα χωρίο δεν βεβαιώνεται ότι ήταν μάρτυρας, ή ακόμα και άτομο". Η Αγία Μπαμπίνα είναι "προσβλητική γλώσσα". Η Αγία Συμφορόσσα είναι πλαστή, πλήρης λαθών. Και συνεχίζεται...

Εάν ο Nέρων δίωξε τους Χριστιανούς στη Ρώμη, δεν ήταν οι μόνοι. Πολύ παγανιστές δολοφονήθηκαν επίσης από τον Νέρωνα. Ένας ειδωλολατρικός συγγραφέας έγραψε ένα βιβλίο για τους ξεχωριστούς άνδρες και τις γυναίκες που ήταν θύματα της παραφροσύνης του Νέρωνα, και υποψιάζεται ότι οι Χριστιανοί χρησιμοποίησαν την ιδέα, όπως επίσης πολλά από τα ονόματα, για τα πιο πρόωρα μαρτυρολόγιά τους.

Ο Δομιτιανός, ο επόμενος διώκτης , περιόρισε επίσης τη δράση του στη Ρώμη, και, απ' όσο μπορούμε να εξακριβώσουμε, επέβαλε απλά ένα νόμο ενάντια στα διάφορα προεξέχοντα άτομα που δήλωσαν φανερά την παράνομη θρησκεία. Και ο Δομιτιανός, ένα άτομο απαίσιου και θλιβερού χαρακτήρα που έζησε σε μια ατμόσφαιρα διαπλοκών, ήταν επίσης διώκτης τόσο των παγανιστών καθώς επίσης και των Χριστιανών. Ότι προσπάθησε σε όλη την αυτοκρατορία του "να ξεριζώσει" το όνομα του Χριστού είναι εξ ολοκλήρου ψέμα.

Ο Τραϊανός και ο Μάρκος Αυρήλιος, που μετριούνται ως τρίτοι και τέταρτοι διώκτες, ήταν άτομα διαφορετικού, και υψηλού χαρακτήρα. Όλοι οι Στωϊκοί αυτοκράτορες απεχθάνθηκαν το χριστιανισμό ως δεισιδαιμονία και αντικοινωνική φιλοσοφία. Μια ιδεολογία που απέκλειε. τα μέλη της από την πολιτική και αυτοκρατορική ζωή δεν άξιζε καμία ανοχής. 'Άφησαν μόνο του το νόμο να σταθεί, δεν εξέδωσαν διατάγματα δίωξης και παρεμπόδισαν τον τοπικό ειδωλολατρικό θυμό ενάντια στους Χριστιανούς.

Το μόνο ιστορικό σημάδι οποιασδήποτε μεγάλης δίωξης είναι η διάσημη επιστολή στην οποία ο Πλίνιος, κυβερνήτης της Βιθυνίας, ζητά την άδεια του Τραϊανού —που είναι ο πραγματικός λόγος για την επιστολή —να μην επιβληθεί ο νόμος. Η αυθεντικότητα της επιστολής είναι σοβαρά συζητημένη και μερικά από τα χωρία στα οποία ο Πλίνιος περιγράφει τους ναούς που εγκαταλείπονται, και ολόκληρες οι περιοχές που προσηλυτίζονται στο χριστιανισμό, είναι ασυμβίβαστες με τα γνωστά γεγονότα. Εν πάση περιπτώσει, ο Τερτυλλιανός κατόπιν απάντησε στον Tραϊανό, ότι "εν μέρει σίγασε" το τοπικό πάθος.

Ο Σεπτήμιος Σέβηρος, ο επόμενος διώκτης, εκατό έτη μετά από τον Tραϊανό, λέγεται να έχει ανησυχήσει για τον αριθμό των προεξεχόντων Ρωμαίων που έγιναν Χριστιανοί και να έχει επιβάλει το νόμο ως ένα ορισμένο βαθμό. Έχουμε λίγες αναφορές των γνήσιων μαρτύρων. Ο Αλέξανδρος Σέβηρος έβαλε ένα ομοίωμα του Χριστού στο ιδιωτικό παρεκκλήσι του παλατιού του. Παραγκωνίστηκε από τον Μαξιμίνο και οι μύθοι έβαλαν χιλιάδες μάρτυρες να πέφτουν κάτω από τον "αιματηρό τύραννο". Οι ιστορικοί λένε ότι δεν υπάρχει κανένα σημάδι των εκτελέσεων.

Ο Δέκιος (249-251),ο Βαλεριανός ( 257), και ο Διοκλητιανός ( 303) ήταν οι μόνοι πραγματικοί διώκτες. Στην προσπάθεια να κατασταλθεί ή να ελεγχθεί ο Χριστιανισμός . Πριν από τον Διοκλητιανό, η εκκλησία είχε σαράντα έτη ειρήνης, και είχε αυξηθεί αρκετά για να κάνει την αντι-πατριωτική διδασκαλία της ένα ζήτημα ανησυχίας.

Εν το μεταξύ, οι Χριστιανοί ήταν μια ισχυρή δύναμη, ειδικά στην κρατική γραφειοκρατία, και αυτοί οι αυτοκράτορες σκέφτηκαν ότι ήταν πάρα πολύ ισχυροί για το καλό της αυτοκρατορίας. Μακριά από την ύπαρξη προθυμίας να υπερασπίσουν την αυτοκρατορία, οι Χριστιανοί έτειναν να καλωσορίσουν τους Γότθους και τους Πέρσες ως εκδικητές. Ο Βαλεριανός προκλήθηκε ανοιχτά από τον πάπα της Ρώμης, και τα διατάγματα του Διοκλητιανού σχίστηκαν από τους Χριστιανούς στο ίδιο το παλάτι του. Ωστόσο ,ούτε σε ένα από τα τρία διατάγματα του Διοκλητιανού δεν υπάρχει η ποινή του θανάτου.

Το τελευταίο στο 4ο μέρος

Δεν υπάρχουν σχόλια: