Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Το Πρόβλημα της Ιστορικότητας του Ιησού: Το Ρεύμα των Μυθικιστών

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Μηνά Παπαγεωργίου με τίτλο «Το Πρόβλημα της Ιστορικότητας του Ιησού: Το Ρεύμα των Μυθικιστών»

 

Διαβάζουμε από το κείμενο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
"Ένα από τα θεμελιώδη στοιχεία του Χριστιανισμού είναι η πί­στη στον Ιησού ως ιστορικό πρόσωπο που γεννήθηκε σε συ­γκεκριμένη εποχή και τόπο, πραγματοποίησε απτά θαύματα, μαρτύρησε στο σταυρό και στη συνέχεια αναστήθηκε έτσι ακριβώς όπως αναφέρει η Καινή Διαθήκη. Υπάρχουν όμως εξωβιβλικές αποδείξεις για όλα τα προηγούμενα; Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία ή για έναν ακόμα μύθο;

Το ερώτημα αυτό εξετάζει ο Μυθικισμός, ένα ρεύμα ιδεών που πρε­σβεύει ότι πολλοί θεοί της αρχαιότητας, ανάμεσά τους και ο Ιησούς, δεν υπήρξαν πραγματικά πρόσωπα, αλλά μυθολογικοί χαρακτήρες που παρουσίαζαν μεταξύ τους κοινά αρχετυπικά στοιχεία και σε αρκετές περιπτώσεις συμβόλιζαν φυσικά φαινόμενα όπως ο Ήλιος, οι καιρικές συνθήκες, οι γεωλογικές μεταβολές κ.ά.

Οι πρώτοι Μυθικιστές ξεκίνησαν να ερευνούν το πρόβλημα της ιστορι­κότητας του Ιησού στα τέλη του 18ου αιώνα. Έκτοτε έχουν καταγραφεί επιπλέον στοιχεία από ακαδημαϊκούς, ιστορικούς, θεολόγους και ανε­ξάρτητους ερευνητές, που ρίχνουν περισσότερο φως στο μυστήριο της ζωής του Ιησού.

Στο βιβλίο αυτό συγκεντρώνονται οι απόψεις αρκετών σύγχρονων εκ­προσώπων του Μυθικισμού που παρουσιάζουν για πρώτη φορά στο ελ­ληνικό κοινό τις θέσεις τους. Η δημοσιογραφική έρευνα του Μηνά Πα­παγεωργίου αποτελείται από δεκαεπτά συνεντεύξεις μελετητών και πα­νεπιστημιακών που απαντούν με εμπεριστατωμένα στοιχεία και σοβαρά επιχειρήματα στο ερώτημα: ήταν ο Ιησούς ιστορικό πρόσωπο ή όχι;

Στην έρευνα αυτή, συμμετέχουν με αποκλειστικές συνεντεύξεις οι: Δρ. Robert Price (θεολόγος), Δρ. Maria Dzielska (ιστορικός), Δρ. Gerd Ludemann (θεολόγος), Δρ. Gunnar Samuelsson (θεολόγος), Δρ. Lena Einhorn (βιολόγος και ιστορική ερευνήτρια), Δρ. Payam Nabarz (συγ­γραφέας και αναβιωτής του ναού του Μίθρα), Earl Doherty (ιστορι­κός), D.M. Murdock / Acharya S (συγγραφέας και ερευνητής συγκρι­τικής μυθολογίας), Kenneth Humphreys (συγγραφέας και ερευνητής), Joseph Atwill (συγγραφέας και ερευνητής), Neil Godfrey (συντονιστής του Μυθικιστικού blog Vridar), Fritz Heede (σκηνοθέτης), Fransesco Carotta (γλωσσολόγος και ερευνητής), Daniel Unterbrink (συγγραφέας και ερευνητής), Ιωάννης Μπουσίου (ερευνητής και τελετάρχης των «Κήπων του Αδώνιδος»), Χρήστος Μόρφος (συγγραφέας και ερευνητής), και Χαρίτα Μήνη (φιλόλογος και συγγραφέας).


 
Παραθέτω και τα αναλυτικά περιεχόμενα του βιβλίου:
Ευχαριστίες
Πρόλογος του καθηγητή Στέφανου Παϊπέτη
Εισαγωγή
α) Σκέψεις και προβληματισμοί.
β) Σύντομη ανάλυση των περιεχομένων του βιβλίου.
Κεφάλαιο 1: Τι είναι ο Μυθικισμός;
α) Το ρεύμα των Μυθικιστών.
β) Οι εκπρόσωποι του ρεύματος των Μυθικιστών
Κεφάλαιο 2: Αμφισβητώντας τον Ιστορικό Ιησού
α) Η γέννηση του χριστιανισμού
β) Οι μαρτυρίες για τον Ιησού και οι απαντήσεις των Μυθικιστών
γ) Αναζητώντας την ιστορική Ναζαρέτ.
δ) Ένας Μεσσίας πριν τον Ιησού;
ε) Δημιουργώντας τον ιδανικό Ήρωα.
στ) Οι σύγχρονοι «μάρτυρες» του Μυθικισμού. Συνέντευξη με τον Gerd Ludemann.
Κεφάλαιο 3: Ο Μυθικισμός σήμερα
α) Συνέντευξη με τον Neil Godfrey: Το Μυθικιστικό κίνημα σήμερα.
β) Ταινίες και ντοκιμαντέρ που σχετίζονται με τις απόψεις των Μυθικιστών. Συνέντευξη με τον Fritz Heede: Το ντοκιμαντέρ Caesar’s Messiah. 
Κεφάλαιο 4: Οι Μυθικιστικές ιδέες στην Ελλάδα
Το χρονικό του Μυθικισμού στην Ελλάδα.
Συνέντευξη με τον Χρήστο Μόρφο: Το έργο του Νίκου Βεργίδη και η απουσία πηγών στη χώρα μας. 
Κεφάλαιο 5: 12 Συνεντεύξεις για τον Μυθικισμό
Robert Price: Ένας ακαδημαϊκός Μυθικιστής.
Earl Doherty: Το έγγραφο Q και η διαμόρφωση του Χριστιανισμού.
Kenneth Humphreys: Καταρρίπτοντας τους μύθους του Χριστιανισμού.
D.M Murdock / Acharya S: Ο Ιησούς απέναντι στους Βούδα, Κρίσνα και Ώρο.
Lena Einhorn: Ο Ιησούς απέναντι στον Παύλο.
Payam Nabarz: Ο Ιησούς απέναντι στον Μίθρα.
Χαρίτα Μήνη: Ο Ιησούς απέναντι στον Διόνυσο.
Joseph Atwill: Ο Ιησούς απέναντι στον Φλάβιο Τίτο.
Maria Dzielska: Ο Ιησούς απέναντι στον Απολλώνιο τον Τυανέα.
Ιωάννης Μπουσίου:Ο Ιησούς απέναντι στον Άδωνη.
Francesco Carotta: Ο Ιησούς απέναντι στον Ιούλιο Καίσαρα.
Daniel Unterbrink: Ο Ιησούς απέναντι στον Ιούδα τον Γαλιλαίο. 
Κεφάλαιο 6: Πώς ενισχύθηκε η ιστορικότητα του Ιησού
α) Τα Ιερά Κειμήλια του Ιησού.
β) Όταν οι χριστιανοί άλλαξαν τον χρόνο.
γ) Τα πολλά πρόσωπα του Ιησού στο πέρασμα των αιώνων.
Γιώργος Ιωαννίδης: Οι κοινωνικές και ψυχολογικές προεκτάσεις των Simulacrum του Ιησού.
δ) Ο κινηματογραφικός Ιησούς: Η διαμόρφωση του χριστιανικού μύθου στη μεγάλη οθόνη.
Επίλογος – Συμπεράσματα
Παραρτήματα
Παράρτημα 1 Daniel Unterbrink: Οι ομοιότητες ανάμεσα στον Ιησού των ευαγγελίων και τον Ιούδα τον Γαλιλαίο.
Παράρτημα 2 Συνέντευξη με τον Gunar Samuelsson: Η ποινή της σταύρωσης στα πρώτα μεταχριστιανικά χρόνια.
Βιβλιογραφία –Πηγές



Το βιβλίο από σήμερα είναι διαθέσιμο στα γραφεία των εκδόσεων Δαιδάλεος (www.daidaleos.gr) στη Θεσσαλονίκη. Αποτελείται από 339 σελίδες και η τιμή του ανέρχεται στα 15 ευρώ (έγινε μεγάλη προσπάθεια να κρατηθεί όσο το δυνατόν χαμηλότερα, κάτι που θεωρώ ότι τελικά κατέστη εφικτό).

Πώς θα το προμηθευτείτε:
Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει αρχικά και από τις 29 Μαΐου 2013 σε μια περιορισμένων αντιτύπων έκδοση η οποία αναμένεται να εξαντληθεί είτε μέσω παραγγελιών στα γραφεία των εκδόσεων Δαιδάλεος (daidaleospress@gmail.com) και στο τηλέφωνο 2311 27 28 03 (αποστολές με αντικαταβολή), είτε μέσω των βιβλιοπαρουσιάσεων που θα πραγματοποιηθούν μέσα στον Ιούνιο στην Αθήνα και στις οποίες το βιβλίο θα τίθεται προς πώληση.

Σε ότι αφορά τις βιβλιοπαρουσιάσεις, αυτές θα πραγματοποιηθούν:

1) Την Παρασκευή 7 Ιουνίου στην αίθουσα φιλοσοφικών συζητήσεων «Εκατηβόλος» (Αριστοτέλους 36, 1ος όροφος), ώρα 8:30 μ.μ
2) Το Σάββατο 8 Ιουνίου στο χώρο του βιβλιοπωλείου «Ιδεοθέατρον» (Στουρνάρη 57 και 3ης Σεπτεμβρίου, 3ος όροφος), ώρα 8:00 μ.μ
3) ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ – ΜΥΘΙΚΙΣΤΙΚΟ EVENT: Τη Δευτέρα 17 Ιουνίου στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Παπάγου/Χολαργού (Ελ. Βενιζέλου 1), ώρα 7:30 μ.μ. 

Στο event θα συμμετέχουν με εισηγήσεις τους: ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών, κ. Στέφανος Παϊπέτης (προλογίζει το βιβλίο), η φιλόλογος και συγγραφέας κα. Χαρίτα Μήνη (στο βιβλίο περιλαμβάνεται συνέντευξή της για τις ομοιότητες Ιησού-Διονύσου) και ο πολιτισμολόγος και ερευνητής κ. Ιωάννης Μπουσίου (στο βιβλίο περιλαμβάνεται συνέντευξή του για τις ομοιότητες Ιησού-Άδωνη).

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Μηνάς Ν. Παπαγεωργίου γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα και μεγάλωσε στην ακριτική Κάρπαθο. Σπούδασε Στατιστική στο πανεπιστήμιο Αιγαίου και Δημοσιογραφία στο Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας. Από το 2010 είναι ο αρχισυντάκτης του περιοδικού «Φαινόμενα» στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος».

Είναι ιδρυτικό μέλος και υπεύθυνος επικοινωνίας της Ελληνικής Κοινότητας του Μεταφυσικού (metafysiko.gr), του μεγαλύτερου ελληνικού διαδικτυακού φορέα μελέτης και αναζήτησης φιλοσοφικών, ιστορικών και παράξενων θεμάτων. Αποτέλεσε, επίσης, ιδρυτικό μέλος και υπεύθυνος επικοινωνίας της φοιτητικής ομάδας Κ.Α.Π.Α (Κέντρο Αναζήτησης Πανεπιστημίου Αιγαίου). 
Έχει συνεργαστεί με αρκετά περιοδικά του χώρου της πνευματικής αναζήτησης, δημοσιεύοντας μελέτες, γνώμες και συνεντεύξεις που έχει πάρει από ανθρώπους της διανόησης σε Ελλάδα και εξωτερικό. Αποτελεί έναν εκ των παραγωγών της ραδιοφωνικής εκπομπής «Αστρική Πύλη», ενώ έχει οργανώσει και συμμετάσχει σε πολλές εκδηλώσεις και ομιλίες, ντοκιμαντέρ και εξορμήσεις που σχετίζονται με τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντά του. Αυτό είναι το τρίτο του βιβλίο.

Ο Ιστορικός εμπαιγμός για την άλωση της Νέας Ρώμης

Πως οι Χριστιανοί παρέδωσαν την Νέα Ρώμη στους Οθωμανούς και συνέχισαν την κυριαρχία τους στον Ελληνικό κόσμο καταπιέζοντας τους Έλληνες




Κατά την Άλωση της Νέας Ρώμης (Κωνσταντινούπολη), οι ρασοφόροι λειτούργησαν ως πέμπτη φάλαγγα, καλλιεργώντας είτε κλίμα ηττοπάθειας -αντιτιθέμενοι στην ένωση των Εκκλησιών- λέγοντας πως «είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει», ερχόμενοι και σε απευθείας συνομιλίες με τους Οθωμανούς. Τις προδοσίες των ρασοφόρων, προσπαθεί μέχρι και σήμερα η Εκκλησία να καλύψει με το παραμυθάκι της ξεχασμένης Κερκόπορτας (λες και επρόκειτο για μια απλή πόρτα που έκλεινε με ένα απλό πόμολο που δεν ασφάλισε καλά). Βεβαίως, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, ακόμη κι αν παρακάμψουμε το γεγονός, πως τουλάχιστον 30.000 ρασοφόροι «πέρδονταν κι έθρεφαν πρωκτό» στα πάμπολλα μοναστήρια και τις εκκλησιές της περιοχής της Κωνσταντινούπολης (μόνο εντός της πόλεως υπήρχαν, όπως λέγεται, 300 μοναστήρια με 10.000 καλόγερους, ενώ διάφορες αναφορές και εκτιμήσεις ανεβάζουν τον συνολικό αριθμό έως και 300.000),  όταν την ίδια στιγμή, την άμυνα της πόλης προσπαθούσαν να κρατήσουν μετά βίας 10.000 άνδρες, απέναντι στους 150.000 περίπου Οθωμανούς πολιορκητές, δεν θα πρέπει να αγνοήσουμε και να παραγνωρίσουμε το γεγονός πως στο πλάι των ρασοφόρων αυτών συντάχθηκαν και πολλοί κοσμικοί, που βλέποντας το τέλος να πλησιάζει προσπάθησαν να περισώσουν ότι μπορούσαν.


Η Κερκόπορτα -που αξίζει να σημειωθεί ότι χρησιμοποιούνταν κυρίως από μοναχούς-, ότι κι αν συνέβη, δεν απέφερε το αποφασιστικό πλήγμα στην ήδη παραπαίουσα Κωνσταντινούπολη. Στην πραγματικότητα η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε πάψει εκ των πραγμάτων να υφίσταται, αρκετά χρόνια πριν, και είχε περιοριστεί στην περιοχή της Κωνσταντινούπολης. Οι Οθωμανοί είχαν ήδη κυριεύσει την άλλοτε κραταιά αυτοκρατορία και το μόνο που έμενε ήταν η χαριστική βολή· το κερασάκι στην τούρτα: Η τυπική κατάληψη της πρωτεύουσας. Και λέμε τυπική, γιατί ουσιαστικά η Κωνσταντινούπολη είχε υποταχθεί, όταν πλήρωνε φόρο υποτέλειας στον Σουλτάνο. Η Κωνσταντινούπολη έπαψε να έχει τον έλεγχο των Στενών, απ’ την στιγμή που οι Τούρκοι ευθαρσώς έχτισαν δίπλα στην Πόλη, στον Βόσπορο, το κάστρο «Ρούμελη Χισάρ» και φορολογούσαν τα διερχόμενα πλοία.

Η Κερκόπορτα (που παρεμπιπτόντως, δεν μνημονεύεται ούτε στο χρονικό του Φραντζή, ούτε του Μπαρμπάρο), είτε «ξεχάστηκε» ανοικτή, είτε -το πιθανότερο- την άνοιξαν κάποιοι από μέσα, δεν συνέβαλε αποφασιστικά στην κατάληψη της πόλης. Άλλωστε οι Τούρκοι είχαν ήδη σκαρφαλώσει στα μισογκρεμισμένα τείχη και εισέβαλαν στην πόλη. Επέφερε όμως ένα άλλο πλήγμα: Συνέβαλε στον εγκλωβισμό και στην παρεμπόδιση διαφυγής των αλλοφρονούντων κατοίκων. Όχι όλων βέβαια, γιατί πολλοί -και κυρίως οι ανθενωτικοί- κλειστήκαν στις εκκλησιές και το άβουλο και φανατισμένο θρησκευτικά πλήθος έψελνε μοιρολατρικά «Κύριε ελέησον» και περίμενε βοήθεια απ’ τον…ουρανό. Το άνοιγμα της Κερκόπορτας όμως, εξυπηρετούσε έναν πολύ πιο ουσιαστικό σκοπό. Το Κοράνι προβλέπει την προστασία των «απίστων» κατοίκων μιας πόλης που παραδίδονται οικειοθελώς. Εκεί λοιπόν θα πρέπει να αναζητηθούν τα βασικά κίνητρα αυτών που άνοιξαν την Κερκόπορτα, είτε ρασοφόρων, είτε κοσμικών, είτε και των δυο μαζί. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως η περιοχή όπου βρίσκονταν η Κερκόπορτα -όπως και αρκετές ακόμη- δεν πειράχτηκε απ’ τους Τούρκους.

Τα παραπάνω ενισχύει κι ένα έγγραφο που φέρει τον τίτλο «Η πτώσις της Κωνσταντινουπόλεως» και το οποίο συνέταξε η Θεοδώρα Φραντζή, κόρη του πρωτοβεστιάριου του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Γεωργίου Φραντζή. Η Θεοδώρα Φραντζή ήταν σύζυγος του στρατιωτικού σύμβουλου του αυτοκράτορα, Εδουάρδου Ντε Ριστόν. Το έγγραφο εκδόθηκε στην Αγγλία το 1454, όπου είχαν καταφύγει και οι δύο μετά την Άλωση. Στο έγγραφο αυτό, περιγράφεται, μεταξύ άλλων και μια περίπτωση συνδιαλλαγής ρασοφόρων και κοσμικών με τον εκπρόσωπο του Μωάμεθ Β’ του Πορθητή, Ρεσίτ Πασά της Ανδριανούπολης, λίγες ημέρες πριν την κατάληψη της πόλης. Οι συναντήσεις γινόταν -κρυφά και νύχτα φυσικά- στο μοναστήρι της Αγίας Ευθυμίας και κατά τύχην υπέπεσαν στην αντίληψη του Εδουάρδου Ντε Ριστόν. Από πλευράς των ρασοφόρων, στις διαπραγματεύσεις αυτές έλαβε μέρος ο ιεροκήρυκας της Αγίας Σοφίας, Ιωάσαφ, κι από πλευράς των κοσμικών ο Μέγας Δούκας Λεόντιος και ο αρχιναύαρχος Νεόφυτος. Παρατίθεται ο διάλογος μεταξύ των δωσίλογων και του Ρεσίτ Πασά, έτσι όπως διασώθηκε και δημοσιεύθηκε [2]:

Μέγας Δούκας Λεόντιος: Πρέπει να είμαστε εξασφαλισμένοι απ’ όλες τις πλευρές πασά μου. Εσείς ζητάτε όρκους, ενέχυρα κι ομήρους, χωρίς να προσφέρετε τίποτε.
Ρεσίτ Πασάς: Ο αρχηγός των πιστών, ο Μωάμεθ, όσο εξαρτάται απ’ αυτόν, επιθυμεί να μην χυθεί το αίμα των υπηκόων του, καθώς και των Ναζωραίων, γιατί έτσι μας προστάζουν τα ιερά μας βιβλία που γράφουν: «Αιχμαλωσία στους άπιστους και θάνατος στους αποστάτες». Με έστειλε λοιπόν να συνθηκολογήσουμε μαζί σας, όχι γιατί αμφιβάλλει πως ο Αλλάχ θα του παραδώσει την Κωνσταντινούπολη, αλλά γιατί θέλει να χαθούν όσο γίνεται λιγότεροι άνθρωποι για την απόκτησή της.
Ιωάσαφ: Αυτό μπορεί να γίνει! Να πεις όμως στον σουλτάνο σου, ότι αν θεωρεί ότι μπορεί να καταλάβει την πόλη πολεμώντας, κάνει λάθος. Θα πρέπει να ρίξει στην μάχη όλον τον στρατό του κι ολάκερο το πυροβολικό. Και τότε πάλι, μα τους Άγιους Αναργύρους, δεν είναι σίγουρο πως θα νικήσει.
Ρεσίτ Πασάς: Σας ακούω λοιπόν. Πέστε μας τις προτάσεις σας.
Ιωάσαφ: Δεν είναι καθόλου δύσκολο να θυμηθείτε όσα θ’ ακούσετε και να τα πείτε στον αφέντη σας. Πρώτον, οι δέκα κυριότερες εκκλησίες και η Αγία Σοφία να μείνουν στους χριστιανούς, καθώς και όλα τα μοναστήρια με τις περιουσίες και τα εισοδήματά τους. Δεύτερον, ζητούμε εγγυήσεις ζωής, προσώπων, ιδιοκτησίας, οικιών, γαιών, υπηρεσιών και όλων εκείνων, τα ονόματα των οποίων αναφέρονται μέσα σ’ αυτό το έγγραφο που σας παραδίδω. Και τρίτον, οι χριστιανοί που θα σωθούν, να μην υποχρεωθούν ν’ αλλάξουν τρόπο ντυσίματος και να έχουν δικαίωμα να καβαλάνε σε άλογο. Επίσης να μην καταπιέζονται θρησκευτικά.

Οι συναντήσεις αυτές γνωστοποιήθηκαν στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, αλλά αποφάσισε να μην τους συλλάβει, μέχρι να μάθει την απάντηση του Μωάμεθ Β’. Στην επόμενη συνάντηση, τον λόγο πήρε πρώτος ο Ρεσίτ Πασάς:

Ρεσίτ Πασάς: Σας αναγγέλλουμε, ότι σύμφωνα με όσα είπαμε στην τελευταία μας συνάντηση, οι σύντροφοί μου κι εγώ ήρθαμε σε επαφή με τον σεβαστό μας σουλτάνο στην Ανδριανούπολη.
Ιωάσαφ: Ελπίζω ότι η απάντηση του σουλτάνου θα είναι ευχάριστη για όλους. Ο κίνδυνος αυτών των συναντήσεων, είναι πολύ μεγάλος για εμάς. Εσείς δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτε. Κι αν η διαπραγμάτευση αποτύχει, εμείς θα έχουμε πάντα τον φόβο, μήπως και μαθευτούν αυτά που συζητάμε, ενώ εσείς θα πάρετε αμοιβή από τον κύριό σας, γι’ αυτήν σας την αποστολή.
Ρεσίτ Πασάς: Οι όροι του σουλτάνου είναι ευνοϊκοί για όλους, εκτός κι αν, παρά την απελπιστική σας θέση, φανείτε άνθρωποι παράλογοι.
Ιωάσαφ: Η θέση μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Και δεν ήρθαμε εδώ για ν’ ακούσουμε απειλές. Προχώρα σε παρακαλώ στην απάντηση. Έχε όμως υπόψιν σου, ότι όποιες κι αν είναι οι συνέπειες αυτών των νυχτερινών μας συναντήσεων, είναι η τελευταία φορά που μαζευόμαστε εδώ.
Ρεσίτ Πασάς: Για την πρώτη πρόταση, δηλαδή για τις δέκα εκκλησιές και τα μοναστήρια, καθώς και για τις εκκλησιαστικές περιουσίες, ο σουλτάνος λέει «ναι», σας τα παραχωρεί. Για την δεύτερη, λέει «ναι»· σαν εγγύηση ορκίζεται στον άγιο μας νόμο. Για την τρίτη, λέει «μερικώς ναι», γιατί οι μουφτήδες δεν συμφωνούν να ιππεύουν οι χριστιανοί σε άλογα. Διέταξε να εξαιρεθούν αυτοί που θα του παραδώσουν την πόλη.

Με το τέλος της συνάντησης, συνελήφθησαν όλοι οι συνωμότες και οδηγήθηκαν στον αυτοκράτορα. Ο αρχηγός της συνωμοσίας, Ιωάσαφ, όχι μόνο δεν αρνήθηκε την ενοχή του, αλλά καυχήθηκε για την προδοσία του, αιτιολογώντας την πως προτίμησε να σώσει την Εκκλησία «απ’ τους Άζυμους (Καθολικούς) και την βδελυρά ένωση», ακόμη κι αν γι’ αυτό θα έπρεπε να βάλει «τέλος στην ύπαρξη αυτής της αυτοκρατορίας». Θεωρώντας ότι η πτώση και κατάκτηση της Πόλης είναι μοιραία κι αναπόφευκτη, λέει καταλήγοντας: «Τι χρειάζονται λοιπόν οι υπεκφυγές; Ότι είναι να γίνει, ας γίνει». Ο Παλαιολόγος του απάντησε, επικαλούμενος την προδοσία του Ιούδα: «Αφού ήταν θέλημα Θεού, να σταυρωθεί ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, τότε καλά έκανε ο Ισκαριώτης και τον πρόδωσε. Άρα σε ερωτώ: Ο Ιούδας είναι συγχωρητέος;». Ο Ιωάσαφ, μπροστά σ’ αυτό το επιχείρημα, προτίμησε να απαντήσει με την γνωστή ξύλινη και υπεκφεύγουσα εκκλησιαστική γλώσσα, λέγοντας: «Πεθαίνω, μαχόμενος κατά της ένωσης των Εκκλησιών. Σήμερα με κρίνεις εσύ. Αύριο ο Θεός θα δικάσει εσένα».

Επίσης πληροφορίες για την παράδοση -και όχι άλωση- της Νέας Ρώμης στους Οθωμανούς από τους ανθενωτικούς, μάς διασώζει ο ιστορικός Καρολίδης:



Και παρακάτω προσθέτει ο Καρολίδης, πως μόνο 33.000 αιχμαλωτίστηκαν, δηλαδή ο μισός πληθυσμός. Ο άλλος μισός, οι ανθενωτικοί, είχαν σημαδέψει τα σπίτια τους και δεν έπαθαν τίποτε. Γιατί, εκτός από το Γεννάδιο, και άλλοι προύχοντες όχι μόνο σώθηκαν, αλλά πήραν και αξιώματα.


Αν δεν μεσολαβούσε η συμφωνία για την παράδοση, οι Οθωμανοί δεν θα άφηναν ορισμένες εκκλησίες και τα σπίτια των ανθενωτικών, αλλά θα άρπαζαν, θα διαγούμισαν, θα σκότωναν και θα γκρέμιζαν παντού. Για να αφήσουν πολλές εκκλησίες και μοναστήρια, και μάλιστα εκκλησίες και μοναστήρια, που τα κατείχαν οι ανθενωτικοί, και να μην πειράξουν πολλούς προύχοντες θα πει, πως είχαν τέτοιες οδηγίες, που θα τις έδωσε ο ίδιος ο σουλτάνος, σύμφωνα με τους όρους τής συμφωνίας, που υπογράφτηκε στις 28 Μαΐου.

 Ο εκκλησιαστικός χρονογράφος Μαλαξός (16ος αιώνας) στην «Πατριαρχική Ιστορία» του μας δίνει διαφωτιστικές πληροφορίες. Στον καιρό, που ο Ιερεμίας Α΄ έγινε για δεύτερη φορά πατριάρχης (δηλαδή στα 1532), ο σουλτάνος βάλθηκε να χαλάσει τις εκκλησίες και τα μοναστήρια. Ο πατριάρχης ζήτησε και πήρε διορία τρεις μήνες από το σουλτάνο, για να αποδείξει, πως «η Πόλη δεν επάρθη από σπαθίον», μα παραδόθηκε με συνθήκη. Ο Ιερεμίας μπόρεσε και βρήκε τρεις μάρτυρες, από τους παλιούς γενίτσαρους, που είχαν πολεμήσει τον καιρό, που πάρθηκε η Πόλη. Οι γενίτσαροι αυτοί ήρθαν στον πατριάρχη και μαζί του πήγαν στο σουλτάνο και τού είπαν πώς έπεσε η Πόλη.

Ο μολδοβλάχος ιστορικός, Δημήτρη Καντεμίρ (1673-1723), που έζησε χρόνια στην Τουρκία, μελέτησε τα αυτοκρατορικά αρχεία και έγραψε την ιστορία τής ακμής και τής παρακμής τής οθωμανικής αυτοκρατορίας, γράφει -μεταξύ άλλων- για την παράδοση τής Πόλης:

Φτάνουμε λοιπόν στις μέρες, όπου η Εκκλησία, εντελώς υποκριτικά και με θράσος χιλίων καρδιναλίων κι άλλων τόσων πιθήκων, «θρηνεί» τον «μαρμαρωμένο βασιλιά» που κάποτε θ’ αναστηθεί και θα ξαναπάρει την Πόλη που οι ίδιοι οι ρασοφόροι έκαναν τα πάντα για να πέσει στα χέρια των Τούρκων (ας μην ξεχνάμε την αλησμόνητη ρήση του πατριάρχη Γεννάδιου, που έβγαινε στους δρόμους και καταριόταν τον Παλαιολόγο, μόλις έπεσε η Πόλη: «Δεν βλέπετε ότι η Ορθοδοξία εθριάμβευσεν; Από του νυν, ουδέν πλέον φοβείται»), όπως κι έκαναν τα πάντα για να μην φύγει απ’ τα χέρια τους (βλέπε αφορισμούς και προδοσίες). Είναι αληθινά θαυμαστό, τι σχιζοφρενικές καταστάσεις μπορεί πράγματι να δημιουργήσει η περίφημη ελληνορθόδοξη «παράδοση». Ας μην ξεχνάμε, πως την έλευση του ίδιου άγγελου Κυρίου, που σύμφωνα και πάλι με την ελληνορθόδοξη «παράδοση», παρέλαβε τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τον μαρμάρωσε, μέχρι την μεγάλη ώρα που θα επέστρεφε και πάλι για να ξαναπάρει την Πόλη (τι ανοησίες που ήταν και είναι διατεθειμένος να πιστέψει ο κόσμος…), «προφήτευαν» οι ανθενωτικοί ρασοφόροι και πριν την Άλωση. Μόνο που θα ερχόταν για διαφορετικό σκοπό: Να καθαιρέσει τον Παλαιολόγο και να ορίσει άλλον αυτοκράτορα -προφανώς ανθενωτικό. Ως τέτοιο «θείο» σημάδι μάλιστα, ερμήνευσαν μια έκλειψη σελήνης που συνέβη την 23η Μαΐου 1453, σπέρνοντας τον πανικό και ενισχύοντας τις υπονομευτικές ενέργειες.

Αλλά μιας και έγινε -αναπόφευκτα- η αναφορά στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, θα ήταν σκόπιμο να ληφθούν υπόψιν και κάποιες παράμετροι -λιγότερο γνωστές- που αφορούν τον θάνατό του. Γνωρίζουμε σήμερα -από το χρονικό του Γεωργίου Φραντζή-, πως ο Παλαιολόγος έπεσε ηρωικώς μαχόμενος κι όταν αναγνωρίσθηκε απ’ τους Τούρκους το πτώμα του από τους χρυσούς δικέφαλους αετούς που κοσμούσαν τα πέδιλά του, αποκεφαλίστηκε και το μεν κεφάλι εστάλη ως τρόπαιο σε περιφορά στις οθωμανικές κτήσεις, ενώ το σώμα του παραδόθηκε στους χριστιανούς για να ταφεί με βασιλικές τιμές. Το ερώτημα που αμέσως προκύπτει, είναι: Που είναι; Που είναι ο τάφος του; Γιατί απ’ την στιγμή που οι ίδιοι οι Οθωμανοί παρέδωσαν όπως λέγεται το σώμα του, δεν υπήρχε κανέναν λόγος να τον θάψουν κάπου κρυφά. Εκτός κι αν το εξαφάνισαν οι ανθενωτικοί. Αλλά σε κάθε περίπτωση, δεν θα είχε διασωθεί από μαρτυρίες αυτός ο τόπος; Αντ’ αυτού γίνεται βομβαρδισμός ανοησιών περί «μαρμαρωμένου βασιλιά» (κάποιοι αιθεροβάμονες παραμυθατζήδες μάλιστα, επικαλούνται σήμερα μέχρι και μαρτυρίες Τούρκων, οι οποίοι λένε ότι γνωρίζουν που βρίσκεται ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς» [υπονοείται κάπου στα υπόγεια της Αγιάς Σοφιάς]). Ο Ενετός γιατρός, Νικολό Μπαρμπάρο, γράφει πως «Για τον αυτοκράτορα κανένας δεν μπόρεσε να μάθει ποτέ είδηση για τις πράξεις του. Ούτε ζωντανός βρέθηκε κι ούτε νεκρός, αλλά μερικοί λένε ότι τον είδαν ανάμεσα στα πτώματα των σκοτωμένων». Μήπως θα πρέπει να αξιολογηθούν καλύτερα και οι εκδοχές που αναφέρονται σε τουλάχιστον τρία χρονογραφήματα (του επίσκοπου Σαμουήλ, του Αρμένιου Αβραάμ απ’ την Άγκυρα και του Νικολά της Τούκια) που σύμφωνα μ’ αυτές, ο Παλαιολόγος δεν σκοτώθηκε στην μάχη, αλλά τις κρίσιμες στιγμές, κατέφυγε σε πλοίο και διέφυγε; Άλλωστε, η εικόνα που προκύπτει από τα περισσότερα χρονικά, είναι ότι αυτοί που αντιστάθηκαν περισσότερο ήταν οι Γενουάτες μισθοφόροι (αν και ο αρχηγός τους Τζιοβάνι Τζιουστινιάνι, εγκατέλειψε κι αυτός την μάχη δύο ημέρες πριν την Άλωση), παρά οι ίδιοι οι Βυζαντινοί. Όλα αυτά στην κρίση του καθενός…


Πηγή: 
[1] Μεγάλη Ιστορία τής Ελλάδας» τού Γιάννη Κορδάτου, τ. VIII (Βυζάντιο Β΄), κεφ. «Η αλήθεια για την άλωση τής Πόλης».
[2] Περιοδικό Δαυλός, Μάρτιος 1993
[3]  Εφημερίδα Καθημερινή, 20/05/2007 Έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης; http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_100018_20/05/2007_227320


Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Η Ρωμαϊκή Συνωμοσία για την κατασκευή του Χριστιανισμού


Η Ρωμαϊκή φατρία των ΦΛΑΒΙΩΝ  δημιούργησε και στήριξε τους εγκληματίες που κυνήγησαν τους προγόνους των Ελλήνων και ισοπέδωσαν τον Ελληνικό πολιτισμό καταστρέφοντας χιλιάδες Ναούς και εξαφάνισαν το 98% της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας
.


 Όπως καταδεικνύει η σημαντική έρευνα του Joseph Atwill  (που σας παρουσιάζω αφού διάβασα το βιβλίο του καθώς και άλλα παρεμφερή βιβλία, όπως το εξαντλημένο βιβλίο του Νίκου Βεργίδη Νέρων και Ιησούς) που απαντάει σε πολλά ρωτήματα σχετικά με τον Ιησού, όπως:


Ποιος ήταν ο Ιησούς; 
Γιατί δεν υπάρχει καμία ιστορική και αρχαιολογική απόδειξη της ύπαρξής του; 
Ποιος έγραψε τα Ευαγγέλια; 
Γιατί γράφηκαν στα Ελληνικά και όχι στα Εβραϊκά ή στα Αραμαϊκά; 
Πώς κι έγινε η Ρώμη το κέντρο της χριστιανικής θρησκείας; 
Γιατί οι πρώτοι χριστιανοί Πάπες και οι πρώτοι άγιοι ήταν όλοι μέλη της αυτοκρατορικής Ρωμαϊκής οικογένειας των Φλαβίων;
Γιατί δημιουργήθηκε και στηρίχθηκε ο Χριστιανισμός από του Ρωμαίους;

Αυτές είναι μόνο μερικές από τις ερωτήσεις που ο ερευνητής Joseph Atwill και συγγραφέας του βιβλίου Caesars Messiah: The Roman Conspiracy to Invent Jesus (Ο Μεσσίας του Καίσαρα: η Ρωμαϊκή Συνομωσία για την Εφεύρεση του Ιησού) προσπαθεί να ρίξει φως παρουσιάζοντας νέους δρόμους στην κατανόηση της δημιουργίας του χριστιανισμού, στη φύση της Καινής Διαθήκης, στο ποιος ήταν και αν υπήρχε ο πραγματικός Ιησούς και υποστηρίζονται ότι η Δευτέρα Παρουσία έχει ήδη γίνει.

Με λίγα λόγια ο συγγραφέας μαζί με μία ομάδα αξιόλογων ιστορικών και ερευνητών της εποχής που παρουσιάστηκε ο χριστιανισμός σαν μια «νέα» θρησκεία στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία αποδεικνύει μέσα από τις πηγές ότι δεν υπάρχει ιστορικό υπόβαθρο σε αυτό σήμερα αποκαλείται ο Ιησούς Χριστός και ότι απλά πρόκειται για μία εφεύρεση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορικής εξουσίας και συγκεκριμένα της οικογένειας των Φλαβίων.

Όχι μόνο αυτό, αλλά ο χριστιανισμός δεν είναι κάτι διαφορετικό από όλες τις σύγχρονες για την εποχή εκείνη παγανιστικές θρησκείες, αλλά ντυμένος με άλλο όνομα. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κατασκευασμένο μυθιστορηματικό χαρακτήρα και μάλιστα υπάρχουν ιστορικές αποδείξεις για αυτό το γεγονός, όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας Joseph Atwill και η ομάδα του.

Ο λόγος που είχε η αυτοκρατορική οικογένεια των Φλαβίων να κατασκευάσει στην ουσία μία «νέα» θρησκεία ήταν ο εξής: να προσφέρει ένα όραμα στο πρόσωπο ενός «ειρηνικού Μεσσία» που θα ήταν μία εναλλακτική παρουσία σε σύγκριση με τους επαναστατικούς ηγέτες του Ισραήλ τον πρώτο αιώνα και οι οποίοι αποτελούσαν σοβαρή απειλή στην πολιτική σταθερότητα και ειρήνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Με λίγα λόγια ο χριστιανισμός δεν αποτελούσε τίποτα περισσότερο από ένα πολιτικό εργαλείο για τον έλεγχο των μαζών εκείνης της εποχής, συνεχίζοντας να επιτελεί τον ίδιο σκοπό λιγότερο ή περισσότερο ακόμα και σήμερα. Αυτό το συμπέρασμα του Joseph Atwill βασίζεται σε εμπεριστατωμένη μελέτη και σύγκριση ανάμεσα στα Ευαγγέλια και το έργο του Ιουδαίου ιστορικού Ιώσηπου Φλαβίου όπου φαίνεται να υπάρχει άμεση σχέση.

Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως ίσως μερικοί αναγνώστες βρουν το περιεχόμενο του έργου του προκλητικό, αλλά όπως αναφέρει ο ίδιος «το βιβλίο μου δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση κριτική στην πίστη των σύγχρονων χριστιανών. Ένιωσα ότι είχα υποχρέωση να παρουσιάσω τα αποτελέσματα των ερευνών μου, εφόσον θεωρώ πως αυτά θα ρίξουν φως στις ρίζες και το λόγο που υπάρχει σήμερα αντι-σημιτισμός και στον τρόπο που οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν την προπαγάνδα για να ελέγχουν τις μάζες.»

«Αν και δεν είμαι κοντά πλέον στην Καθολική πίστη,» συνεχίζει ο συγγραφέας, «η μελέτη μου για τον χριστιανισμό δεν σταμάτησε ποτέ.» «Στη διάρκεια της ζωής μου έχω διαβάσει περίπου 600-700 βιβλία σχετικά με τον ιστορική Ιησού και τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού, αλλά κανένα από αυτά δεν με έκανε να κατανοήσω και να μάθω κάτι ουσιαστικό σχετικά με το πώς παρουσιάστηκε η θρησκεία αυτή ή ποιος ήταν ο ιδρυτής της

Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι όσο περισσότερο διάβαζε σχετικά με τις ρίζες του χριστιανισμού έβλεπε όλο και περισσότερο ότι το πώς ξεκίνησε η συγκεκριμένη θρησκεία ήταν ακόμα ένα ζήτημα ανοικτό. Ο Atwill βρίσκεται εκτός της αρκετά διαδεδομένης άποψης λοιπόν ότι ο χριστιανισμός ξεκίνησε σαν κίνημα από τις κατώτερες τάξεις κάποιων επαναστατικών Ιουδαίων διδασκάλων τον 1ο αιώνα μκχ.

Αυτό που έκανε τον Atwill περισσότερο σκεπτικιστή είναι το γεγονός ότι ακριβώς την ίδια στιγμή που οι ακόλουθοι του Ιησού οργανώνονταν μέσα στα πλαίσια μίας θρησκείας οδηγώντας τα μέλη της να «γυρίσουν και το άλλο μάγουλο» και να δώσουν «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι,» μία άλλη Ιουδαϊκή ομάδα διενεργούσε έναν θρησκευτικό πόλεμο εναντίον των Ρωμαίων και βρισκόταν στην αναζήτηση ενός Μεσσία που θα είχε στρατιωτικό ηγετικό ρόλο.

Ο Atwill συμπληρώνει: «Φαίνεται πιθανό για μένα ότι δύο διαμετρικά αντίθετες μορφές του μεσσιανικού Ιουδαϊσμού προέρχονται από την Ιουδαία την ίδια εποχή. Για αυτό το λόγο άρχισα να έχω ενδιαφέρον για τα κείμενα της Νεκρής Θάλασσας.» Αυτό που τον βοήθησε σε αυτό είναι ότι ξεκίνησε να μελετάει στο ιστορικό πλαίσιο εκείνης της εποχής.

Τότε ήταν που ο συγγραφέας βρέθηκε μπροστά σε κάτι που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μελέτη του: «όταν διάβαζα το έργο του Ιώσηπου Φλαβίου, Ιστορία των Ιουδαϊκών Πολέμων και ιδιαίτερα το σημείο που περιγράφεται η καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον αυτοκράτορα Τίτο το 70 μκχ, θυμάμαι ότι παρατήρησα κάποιες ενδιαφέρουσες παράλληλες αναφορές μεταξύ της εκστρατείας του Τίτου και του έργου του Ιησού. Προσπάθησα να προσεγγίσω τα Ευαγγέλια με μία νέα ματιά, σαν να μην τα είχα ξαναδιαβάσει ποτέ στη ζωή μου και αφήνοντας πίσω μου κάθε προκατάληψη ή σχηματισμένη ιδέα που είχα για αυτά.» Αυτό ήταν και που οδήγησε τον συγγραφέα στην συγγραφή του βιβλίου του αντιλαμβανόμενος το συμβολικό περιεχόμενο των Ευαγγελίων τα οποία αποκάλυπταν τη μυστική ιστορία του Δυτικού πολιτισμού. Αυτή η προσέγγιση βοήθησε τον συγγραφέα να αναγνωρίσει τα τυπολογικά χαρακτηριστικά και των δύο κειμένων.

Αυτό που ακολουθεί είναι μία σύντομη σχετικά περίληψη αυτού που διαπραγματεύεται ο συγγραφέας στο βιβλίο του “Caesar’s Messiah”: «η κεντρική ιδέα του έργου είναι ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ένας φανταστικός μυθιστορηματικός χαρακτήρας και όχι ένα ιστορικό πρόσωπο. Στα Ελληνικά—που αποτελούν και τη γλώσσα των Ευαγγελίων— η λέξη Ιησούς αναφέρεται στον Σωτήρα και η λέξη Χριστός αναφέρεται στον Μεσσία, και ο τίτλος του Χριστού ήταν ήδη γνωστός στους Εβραίους πολύ πριν τον υποτιθέμενο ερχομό του Ιησού. Επιπλέον, μέχρι τώρα δεν υπάρχει κάποια αρχαιολογική απόδειξη αποδεκτή ευρέως για την ιστορικότητα του Ιησού και ό,τι πραγματικά γνωρίζουμε μέχρι σήμερα για αυτό το πρόσωπο είναι μέσα από την αφήγηση των Ευαγγελίων.

Αν και τα Ευαγγέλια, συνεχίζει ο συγγραφέας, φαίνεται να είναι μία ιστορική αφήγηση αυτό που είναι στην πραγματικότητα έχει να κάνει με ένα και όχι και τόσο γνωστό είδος φανταστικής λογοτεχνίας που ονομάζεται τυπολογία. Η τυπολογία συνδέεται με την συγγραφή απλών ιστοριών που βασίζουν την αφήγησή τους από τον έναν χαρακτήρα στην ιστορία ενός άλλου χαρακτήρα με αρχετυπικό τρόπο. Μόλις κάποιος κατανοήσει ότι τα Ευαγγέλια αποτελούν ένα δείγμα τυπολογικής λογοτεχνίας, είναι εύκολο να αντιληφθεί ότι κάθε επεισόδιο της δράσης του Ιησού ήταν βασισμένο σε περιστατικά που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής εκστρατείας του Ρωμαίου αυτοκράτορα Τίτου στην Ιουδαία.

Η τυπολογία που συνδέει τον Ιησού και τον Τίτο στα Ευαγγέλια δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εντοπίσει κάποιος και το γεγονός ότι έχει παραβλεφθεί εδώ και 2,000 είναι απίστευτο. Αυτή η παράβλεψη είναι ιδιαίτερα περίεργη στο γεγονός ότι τα Ευαγγέλια είναι διαμορφωμένα πάνω σε μία άμεση σύνδεση μεταξύ του Ιησού και του Τίτου και των προφητειών που αφορούν τον Υιό του Ανθρώπου.

Και ενώ οι χριστιανοί πιστεύουν ότι ο χαρακτήρας των Ευαγγελίων είναι θεϊκός, στην ουσία δεν είναι αυτό που είπε ο Ιησούς Χριστός. Ο Ιησούς δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι ήταν ο Μεσσίας, και μάλιστα απέφυγε να το παραδεχθεί. Ο Ιησούς αντίθετα έλεγε ότι «ο Υιός του Ανθρώπου» –ένας τίτλος που αποδιδόταν στον Ιουδαϊκό Μεσσία και προέρχεται από τις προφητείες του Δανιήλ— θα ερχόταν πριν από τη γενιά στην οποία μιλούσε.

Εφόσον οι Εβραίοι εκείνης της εποχής θεωρούσαν μία γενιά σαν τα τελευταία 40 χρόνια, αυτό που έλεγε ο Ιησούς είναι ότι ο Υιός του Ανθρώπου θα εμφανιστεί μέσα σε 40 χρόνια από την μέρα του δικού του θανάτου, το Πάσχα του 33 μκχ. Ο Ιησούς επίσης προέβλεψε καθαρά το τι θα συμβεί με τον ερχομό του Υιού του Θεού. Προφήτεψε ότι κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Υιού του Ανθρώπου οι πόλεις της Γαλιλαίας θα καταστραφούν, η Ιερουσαλήμ θα περιβληθεί με ένα τοίχος, και ο Ναός θα καταστραφεί.

Στην προσπάθειά τους να καταλάβουν τι ακριβώς εννοούσε ο Ιησούς, οι Χριστιανοί ερμήνευσαν αυτή την επίσκεψη του Υιου του Ανθρώπου σαν τη «Δευτέρα παρουσία» του Ιησού Χριστού. Όμως, υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα με αυτή την άποψη—ο Ιησούς δεν εμφανίστηκε μέσα σε αυτό το διάστημα για το οποίο μίλησε. Οι Χριστιανοί προσπάθησαν να ξεπεράσουν αυτό το πρόβλημα λέγοντας ότι ο Ιησούς θα έρθει κάποια στιγμή στο μέλλον, αλλά αυτό είναι βέβαια παράλογο. Ο Ιησούς ήταν αρκετά ακριβής όταν έλεγε ότι ο Υιός του Ανθρώπου θα έρθει μέσα σε 40 χρόνια μετά τη δική του εποχή. Έτσι, γεννάται το ερώτημα, ποιος είναι ο Υιός του Ανθρώπου που ο Ιησούς πρόβλεψε ότι οι χριστιανοί θα λατρεύουν για 2000 χρόνια; Το πραγματικό όνομα του Χριστού—του Μεσσία— είναι Τίτος Φλάβιος.

Το μοναδικό άτομο στην ιστορία που εκπλήρωσε όλες τις προβλέψεις που έκανε ο Ιησούς οι οποίες αφορούν τον Υιό του Ανθρώπου—και τις εκπλήρωσε ακριβώς μέσα στο δεδομένο χρονικό πλαίσιο—ήταν ο αυτοκράτορας Τίτος Φλάβιος. Ο Τίτος κατέστρεψε τις πόλεις της Γαλιλαίας, όπως είχε προβλέψει ο Ιησούς. Όντως έχτισε γύρω από τη Ιερουσαλήμ ένα τείχος και κατέστρεψε τον Ναό, όπως είχε προβλέψει ο Ιησούς «χωρίς να αφήσει πέτρα επί πέτρας» (σημ. για να γιορτάσουν ανάλογους στρατιωτικούς θριάμβους, αλλά και για λόγους προπαγάνδας, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, ένα θριαμβευτικό τόξο ανεγέρθηκε στη Ρωμαϊκή Αγορά. Σε ένα από τα διακοσμητικά ανάγλυφα όπως βλέπουμε στην επόμενη εικόνα — απεικονίζεται η σκηνή μεταφοράς των λάφυρων που προέρχονται από το Ναό του Σολομώντα.)




Στην πραγματικότητα, η εκστρατεία του Τίτου τελείωσε με την καταστροφή της πόλης Μασάντα το Πάσχα του 73 μκχ, ακριβώς 40 χρόνια μετά την σταύρωση του Ιησού. Επιπλέον, οι προβλέψεις του Ιησού σχετικά με τον Υιό του Ανθρώπου απηχούνται σε όλους τους ιστορικούς της εποχής του Τίτου. Κάθε ένας από αυτούς υποστήριζε ότι ο Τίτος ήταν ο Χριστός, ο Μεσσίας που οι προφητείες στην Ιουδαϊκή λογοτεχνία προέλεγαν—οι ίδιες προφητείες που ο Ιησούς ανέφερε στις δικές του προβλέψεις σχετικά με τον ερχομό του Υιού του Ανθρώπου.

Έχοντας βάση αυτά, δεν προξενεί και έκπληξη ότι τα περιστατικά που αφορούν τη ζωή του Ιησού βασίζονταν πάνω στην εκστρατεία του Τίτου. Ιδιαίτερα αν σκεφθεί κανείς ότι ο πρώτος Χριστιανός Πάπας και οι άγιοι ήταν μέλη της αυτοκρατορικής αυλής του Τίτου. (όπως ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς ή Κλήμης ο Αλεξανδρινός του οποίου το αληθινό όνομα είναι Titus Flavius Clemens και γεννήθηκε γύρω στο 150 μκχ και πέθανε μεταξύ του 211 και 216 μκχ). Αυτό που πραγματικά προξενεί έκπληξη είναι το γεγονός ότι οι Χριστιανοί και οι ειδικοί έχουν παραβλέψει κάτι τόσο προφανές, όπως το γεγονός ότι τα Ευαγγέλια υποστηρίζουν ακριβώς τα ίδια πράγματα με τους ιστορικούς της αυλής του Φλαβίου— ότι δηλαδή ο Τίτος είναι ο Χριστός.

Τώρα λοιπόν γνωρίζετε, συνεχίζει ο Atwill, την πραγματική ταυτότητα του Υιού του Ανθρώπου. Αν θέλετε να μάθετε την πραγματική ταυτότητα του Ιουδαίου Μεσσία που σταυρώθηκε στον σταυρό—του οποίου το όνομα δεν είναι Ιησούς—έχω αφιερώσει ένα ολόκληρο κεφάλαιο σχετικό στο βιβλίο μου. 
Το βιβλίο του Atwill include Caesar’s Messiah αυτή τη στιγμή βρίσκεται στις πρώτες θέσεις πωλήσεων στην Αμερική στην κατηγορία βιβλίων θρησκευτικής ιστορίας και έχει ήδη μεταφραστεί και στα Γερμανικά.
Caesar's Messiah Promo από CDemo83




Άλλο ένα ψέμα με την επιστολή του Πιλάτου

Ποια είναι η αλήθεια πίσω από την "είδηση" για τη δήθεν επιστολή του Πιλάτου σχετικά με τον Ιησού;




Τα τελευταία 24ωρα πριν από το Χριστιανικό Πάσχα, παρουσιάζεται σε διάφορα Χριστιανικά διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης μια "είδηση" που αφορά "την χειρόγραφη απόδειξη της απόφασης του Πόντιου Πιλάτου για τον Ιησού".

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, που αναπαράγεται μαζικά από δεκάδες ιστοσελίδες, ο συγκλονιστικό αυτό έγγραφο σχετικά με την απόφαση της Σταύρωσης του Ιησού Χριστού παρέμεινε μέχρι το 1309 μ.κ.χ τελείως άγνωστο, οπότε βρέθηκε στη γνωστή σε όλους σήμερα για τον καταστροφικό σεισμό πόλη (L'Aquila) της Κεντρικής Ιταλίας (κοντά στην οποία έχει ανακαλυφθεί η αρχαία ρωμαϊκή πόλη του Αμιτερνο, όπου βρέθηκε το σπίτι του Πόντιου Πιλάτου)".


Η επιστολή
Ακολουθεί το κείμενο της υποτιθέμενης επιστολής του Πιλάτου:

Τω εβδόμω και δεκάτω Τιβερίου Καίσαρος, Βασιλέως Ρωμαίων, μονάρχου ανικήτου, Ολυμπιάδος διακοσιοστής πρώτης, Ηλιάδος ογδόης από κτίσεως κόσμου, κατά τον ημέτερον μερισμόν των Εβραίων τετράκισχίλια και εκατόν εβδομήκοντα τέσσερα έτη και καταβολής των Ρωμαίων βασιλείας έτη εβδομήκοντα τρία και από της ελευθερίας της δουλωσύνης Βαβυλώνος έτη πεντακόσια εβδομήκοντα και καταστροφής του ιερού βασιλείου έτη εννενήκοντα και επτά, επί υπάτου του λαού των Ρωμαίων Λουκίου Ζιζονίουκαι Μάρκου Συννίου και ανθυπάτου του Ιλλιρικού Παλιστέρα, κοινού διοικητού της χώραςτων Ιουδαίων Κουίντου Φλαβίου, επί της διοικήσεως Ιερουσαλήμ ηγεμόνος κρατίστου Ποντίου Πιλάτου, επιστάτου της Κάτω Γαλιλαίας Ηρώδου του Αντιπάτρου, της άκρας αρχιερωσύνης Άννα και Καιάφα Αλλιάσου και Ματίλ μεγιστάνων εις τον ναόν, Ραμπάλ Αμαμπέλ Πιοκτένου εκατόνταρχου υπάτου Ρωμαίων της πόλεως Ιερουσαλήμ Σουμπιμασάξιου Ποπιλίου Ρούφου.

Εγώ Πόντιος Πιλάτος, ηγεμών δια της βασιλείας των Ρωμαίων, επί του Πραιτωρίου της αρχιηγεμονίας, κρίνω και κατακρίνω και καταψηφίζω εις θάνατον σταυρικόν τον Ιησού λεγόμενον υπό του πλήθους Χριστόν, και από πατρίδος Γαλιλαίας, άνθρωπον στασιώτη κατά τον Νόμο του Μωσαϊκού και εναντίον του μεγαλοπρεπούς βασιλέως Ρωμαίων Τιβερίου Καίσαρος και ορίζω και αποφαίνομαι τον θάνατον αυτού σταυρικόν μετά τωνάλλων κατά το συνήθες των καταδίκων, επεί συνοίθρησεν αυτός πλήθος ανθρώπωνπλουσίων και φτωχών, ουκ έπαυσε θορύβους εγείρων, ενοχλείν την Ιουδαίαν ποιών εαυτόν Υιόν Θεού και βασιλέα της Ιερουσαλήμ, απειλών φθοράν της Ιερουσαλήμ και τουΙερού Ναού, απαρνούμενος τον φόρον του Καίσαρος και τολμήσας εισελθείν μετά βαϊωνθριαμβευτής και πλείστου όχλου ώσπερ τις Ρήξ εντός της πόλεως Ιερουσαλήμ ως τον Ι. Ναόν και διορίζομεν τον ημέτερον πρώτον εκατόνταρχον Κουϊντον Κορνήλιον περιάξαι τούτον παρρησία εις την χώραν Ιερουσαλήμ δεδεμένον, μαστιζόμενον και ενδεδυμένον πορφύραν, εστεφανωμένον ακάνθινω στεφάνω και βαστάζοντα τον ίδιον σταυρόν επί ώμουαυτού, ίνα ει παράδειγμα τοις άλλοις και πάσι τοις κακοποιοίς μεθ' ού βούλομαι συνάγεσθαι δύο ληστάς φονείς και εξέρχεσθαι δια της πύλης Γιαμπαρόλας, της νυν Αντωνιανής, αναχθήναι δε Αυτόν τον Χριστόν παρρησία επί το όρος των κακούργων ονόματι Κολβάριον, ούτινος σταυρωθέντος μείναι το σώμα εν τω σταυρώ εις κοινόν θεώρημα πάντων των κακούργων, και άνω του σταυρού τίτλου τεθήναι γεγραμμένου τρισί γλώσσας τον ΙΗΣΟΥΣ ΑΛΟΝ Ο ΙΛΗΣ ΙΟΔΑΜ (Εβραϊστί) ΙΗΣΟΥΣ Ο ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΙΟΥΔΑΙΩΝ (Ελληνιστί) ΙΕΖΟΥΣ ΝΑΖΩΡΑΙΟΥΣ ΡΕΞ ΙΟΥΔΑΙΟΡΟΥΜ (Ρωμαϊστί).

Ορίζομεν ουν μηδένα των ηστινοσούν τάξεις και ποιότητος τομήσαι απερισκέπτως της τοιαύτην εμποδίσαι δίκην, ως υπ' εμού ωρισμένην μετά πάσης σεμνότητος εις ποινήν της αυτομολίας τούτου, Εβραίου όντος κατά τα ψηφίσματα και τους Νόμους της των Ρωμαίων Βασιλείας.

ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΗΜΕΤΕΡΑΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ
- Από της φυλής Ισραήλ: Ρωδιέ, Δανιήλ, Ραμπινήλ, Ιονακείν, Μπανικάν, Ροτάμ, Ιουταβέλ και Περκουλάμ.
- Από της Βασιλείας και ηγεμονίας Ρωμαίων: Λούκιος, Σεξτίλιος και Μαξιμίλιος.
- Από των Φαρισσαίων: Μπαρμπάς Συμεών και Μπονέλη.
- Από των υπάτων και δικαστών των Ρωμαίων: Λούκιος, Μπαντάνης, και Μακαρόλας.

- Από της αρχιερωσύνης: Ρωάν, Ιουάδους και Μπουκασόλης.

- Νομικός δημόσιος από των εγκλημάτων των Εβραίων: Μπουτάν».


Και η αλήθεια...
Στην πραγματικότητα η παραπάνω επιστολή αποτελεί μια είδηση... "κονσέρβα", που εμφανίζεται μάλιστα κατά καιρούς σε διάφορες παραλλαγές και ουδεμία σχέση έχει με την τρέχουσα επικαιρότητα. Το σημαντικότερο όμως είναι πως το παραπάνω κείμενο δεν σχετίζεται ούτε καν με την ιστορική πραγματικότητα.


Το 1928 ο Βρετανός δημοσιογράφος William Percival Crozier (1879-1944) εξέδωσε το "Letters of Pontius Pilate: Written during His Governorship of Judea to His Friend Seneca in Rome", παρουσιάζοντας  μια φανταστική νουβέλα (fiction) πάνω στην ιδέα του τι θα μπορούσε να γράψει ο Πιλάτος για τον Ιησού, βασισμένος στα γεγονότα που περιγράφουν τα ευαγγέλια. Σημειωτέον ότι ο πρώτος που έκανε αναφορά σε κάποια... "αόρατη" επιστολή του Πιλάτου για τον Ιησού, ήταν ο Χριστιανός απολογητής Τερτυλλιανός τον 3ο μεταχριστιανικό αιώνα (βασισμένος προφανώς στις σχετικές αναφορές που γίνονται στο απόκρυφο έργο "Πράξεις του Πέτρου και του Παύλου").


Αξίζει τέλος να αναφέρουμε πως χρήστες του διαδικτύου που αναζητούν απαντήσεις αναφορικά με την αξιοπιστία του κειμένου του Πιλάτου για τον Ιησού, επικοινώνησαν με τη βιβλιοθήκη του Κογκρέσου στις ΗΠΑ παίρνοντας την εξής απάντηση:


"The Library of Congress has received a number of inquiries over the years about a purported letter from Pontius Pilate to Tiberius Caesar concerning Jesus Christ. The Library does not have such a letter in its collections". (Μτφ. Η βιβλιοθήκη του Κογκρέσου έχει λάβει τα προηγούμενα χρόνια μια σειρά από ερωτήματα σχετικά με μια υποτιθέμενη επιστολή του Πόντιου Πιλάτου προς τον αυτοκράτορα Τιβέριο που αφορά τον Ιησού Χριστό. Η βιβλιοθήκη δεν έχει στην κατοχή της τέτοιου είδους επιστολή).

Για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, να αναφέρουμε πως ο Πόντιος Πιλάτος υπήρξε ιστορικό πρόσωπο, που διατηρούσε μάλιστα αλληλογραφία με τον Ρωμαίο ρήτορα Σενέκα. Στις επιστολές Πιλάτου-Σενέκα (που είναι διαθέσιμες στους ιστορικούς) δεν αναφέρεται κανένας Ιησούς.